Marianne Theunissen

Ik heb nooit de geroemde corona stilte ervaren, althans niet in Amsterdam West. Vanaf dag één is er volop drukte op straat. De Kinkerbuurt gemeenschap shopt alsof zijn leven ervan afhangt om vervolgens uitgebreid te sporten en vooral te joggen, maar ook balletdansers, boksers en yogaleraren nemen de straten in beslag met precieze bewegingen en in opperste concentratie, naar binnen gericht, het eigen lichaam in.

Op die manier worden bewegingen bezweringen tegen ziektes en om de ander op afstand te houden, want hoe meer armen en benen rondwieken hoe meer ruimte ontstaat. Dit is het corona vaccin van de Kinkerbuurt.

Ondertussen moge duidelijk zijn dat nog meer wordt weggeveegd; een scherp hartritme en fluitend gehijg zijn ook inzet om de eigen angst te overstemmen. Angst is deels fijn want hij verscherpt de zintuigen; joggers rennen met de oren gespitst, de mondhoeken een beetje naar boven gedraaid waardoor je de hoektanden kan zien, en snel als een pijl over stoepranden, afvalzakken, over aan straat gezette meubels en langs mensen. Meestal gaat het net goed, de overwinning straalt uit naar de machtige spieren, naar lijf en leden, zoals bij een tijger die net zijn prooi heeft verschalkt.

Angst vreet ook de ziel op. Op het moment dat hij of zij botst zegt de jogger niet sorry, want dat zeg je niet tegen andere wezens zonder ziel, en evenmin tegen een lantaarnpaal of struik.

Nooit eerder was iedere Nederlander zo deskundig op het gebied van één ziekte. Nooit eerder was ik in staat om op zo'n grote schaal sociaal-psychologische fenomenen waar te mogen nemen. Als kunstenaar heb je wellicht geen rampen nodig om te kunnen schrijven. Hij of zij fantaseeert en fabuleert er lustig op los vanachter zijn keukenraam. Ondanks dat blijkt de zogenaamde werkelijkheid vaak de meest bizarre toestand waarin we ons dag in dag uit begeven.

Een maand geleden had ik een droom over een feest met tientallen mensen waarbij iedereen de ander constant opzettelijk aanraakte. Om ziektes te overstemmen en om het gevaar van de ander te ontkennen. Op een gegeven moment gleed de flauwe tong van een onbekende in mijn mond. De gedragscode leek mij duidelijk dus deed ik alsof er niets aan de hand was en praatte gewoon door.

Er ontstond commotie op de tweede verdieping van het feestende huis. Op de vloer hadden mensen een afdruk gezien van een menselijk wezen. Al snel werd geconcludeerd dat het de vage contouren waren van een kleurrijke shaolin master, in de vorm van een levensgroot plakplaatje, dat op de planken vloer was verschenen. De afbeelding leek afkomstig uit een kungfu film. De lange witte baard van de man wapperde omhoog, hij droeg een zwaard en staarde zwijgend en zeer nadenkend in de plakplaatjesverte. Rondom het plaatje had zich een cirkel van omstanders gevormd. Niemand zei iets en voor het eerst sinds lange tijd merkte ik dat mensen hun adem inhielden en een stap achteruit zetten.

Natuurlijk zet niemand zomaar een stap naar achteren, er werd iets verwacht, een beweging, een vermaning of een zegen, een verlossend teken van de bebaarde man. Sommigen meenden dat het plakplaatje langzaam van de vloer kwam, zij knielden neer om eronder door te kunnen kijken. Maar na een opflikkering van licht en kleur vervaagden de contouren weer en langzaam verdween de kungfu leraar. Een vrouw stortte zich op de planken om de platte beeltenis nog een laatste maal te omhelzen. Ze schreeuwde iets als 'spiritual wrr...rrr' of 'special warrior!'. Een man in een lang wit hemd riep ons toe dat de geest van een master zuivere lucht nodig heeft. Hij beval ons weg te gaan dan zou hij de ramen openen om zo de kungfu warrior nieuw leven in te blazen ..... Maar iedereen bleef staan. De man gooide de ramen open en rende terug naar de open plek. Kruipend rondom de vrouw blies hij zo hard hij kon op de verdwijnende contouren van de master. Speeksel droop van zijn kin. Met gebalde vuisten wreef hij zuurstof en bio-aerosolen in de planken terwijl de vrouw huilde. Het publiek droop langzaam af. Iets was niet gelukt, verloren gegaan, maar niemand durfde te bekennen, laat staan uit te spreken, wat.

De droom bleef nog heel de dag nagonzen en resoneerde in alles dat ik die dag tegenkwam. Het leek of elementen uit mijn droom op zijn plaats vielen en terugkeerden in de werkelijkheid van die dag. Die middag, wandelend over de markt, viel me op hoeveel middelbare mannen witte vlassige baarden hebben, dat had ik nooit eerder zo gezien. Morsige watervlekken onder viskraam leken op de schaduwpatronen op de planken zoldervloer.

Naast een van de viskramen zag ik een meisje hurken, gekleed in een gestreept panty en een jurkje met panterdessin. Ze kleurde met krijtjes een soort stralenkrans rondom de contouren van een regenplas. Nieuwsgierig vroeg ik haar wat ze aan het tekenen was. Ze wees zonder iets te zeggen naar het midden van de plas. Daar spartelde een insect, een roze/rode tor of vlieg, hulpeloos rond, in een poging zich te bevrijden uit het water. Mijn dromerige stemming veranderde geleidelijk in ontzetting. Het meisje, dat in eerste instantie schattig leek, omkaderde een diertje in doodsnood. Ik wilde de tor of vlieg oppakken maar het meisjes was blijkbaar klaar met de tekening dus ze sprong op, met haar laarzen in het water. Het opspattende water vermengde zich met de kleurige stralenkrans, de vlieg of tor verdween in het tumult. Toen het meisje daarna lachend wegrende zag ik een rode weerschijn in het water, een wegsmeltend stipje. Ik weet niet of die van een krijtstreep was of van het insect.

[terug]

Sander Zweerts de Jong - The voyage

Mijn reis begint altijd met een woord. Eekhoorn, pantervel, ijsclub. Woorden die je in een andere toestand brengen. Mijn hersenen hebben dat nodig, anders denken ze aan de administratie die nog ligt. Haagen-Dasz, brengt me naar Nina Hagen, naar Hans Haacke, naar embroiderie. De lijnen lopen parallel, raken vervlochten, kruisen elkaar in tijd. Werelden komen samen, en onthullen zich. Sommige mensen zeggen dat de geschiedenis onveranderlijk is. Maar als je je realiseert dat geschiedenis wordt bepaald door hoe we ernaar kijken dan is zelfs onveranderlijk een relatief begrip. Dat is iets dat ik de laatste tijd meer ben gaan begrijpen. Corona is geen stilstand, het is een hoedanigheid in de tijd. Pas hoe we er later naar gaan kijken bepaald uiteindelijk de situatie. Rutte sprak Nederland toe, en zei: dat moet ik even uitleggen. Dat ging over collectieve immuniteit. Daar heb ik veel over nagedacht, over hoe dat eruit ziet.

Ik reis niet veel. Vooral taal en beeld, daarin reis ik graag. Voor de rest pendel ik tussen bekende plekken. Mijn actieradius is klein, en dat is vooral ontstaan. Daar heb ik niet bewust voor gekozen. Mijn actieradius is in de afgelopen tijd niet veel kleiner geworden. Niet veel groter.

Wel is de verbeelding afgenomen. De taal die wij zoeken om romantische taferelen te beschrijven is soms ver weg. Misschien is verbeelding wel iets dat vooral goed gedijt bij welvaart. Dat bij onzekerheid men juist gaat zoeken naar houvast, niet in verhalen, maar in cijfers, grafieken, precies anderhalfmeter. Dat viel mij op. Laatst hoorde ik een reclame van een bedrijf in kantoorartikelen, die zichzelf aanprees als de anderhalfmeterspecialist. Dat is dan wel weer mooi. Daar kan ik dan wel weer wat mee. Soms zit de verbeelding juist in het nieuwe houvast.

Waar gaan we met zijn allen naar toe? Nou, we gaan sowieso niet met zijn allen. Iedereen rent hard naar zijn eigen vertrouwde groepje. Kunstenaars zoeken elkaar op in binnentuinen waar ze eindeloos fikkies stoken. Anderen reizen alleen, of met een groep kinderen achter zich aan, bedelend om aandacht of geld. Met zijn allen is een treurig beeld, een groep cruise-vaarders, of een tourguide met een rode parasol omhoog.

Ik geloof steeds meer dat voor mij Corona iets heeft toegevoegd. Ik ben er vooralsnog niet aan doodgegaan, en dus is het ook bijzonder. Als ik dood eraan was gegaan, dan was het vreselijk geweest. Voor mij en voor mijn familie. Maar nu was het ook intiem en traag. Daar wentel ik mij eigenlijk het allerliefst in, merk ik. Intiem en traag. Geen voortgang, gewoon een stilstaande punt op die lijn van de geschiedenis zijn. En door de omstandigheden was het even duidelijk. God, wat vond ik dat eigenlijk even lekker. Voor even, dat we weinig konden.

Dus vertraag ik mijn leven, en merk dat ik het alweer bijna kwijt ben. Dus dat wordt nog hard werken.

En vooral zo veel mogelijk alles met elkaar verbinden. Tempeh, Pelé, Jan Pelleboer. Zo creëer ik al reizend mijn eigen geschiedenis. Hoop ik.

[terug]

Eva Krause

Tegenwoordig maakt me de ochtendzon in combinatie met een de stilte scheurende dialoog tussen de parkieten van mijn zoon en de wilde groene papagaaien buiten in de bomen wakker. Ik ontbijt met mijn zoon, drink koffie met mijn vriend en ga naar het atelier.

Ik vind dat kunstenaarschap een goede leermeester in probleemoplossend denken is. Dat geldt tot nu toe nog voor mijn eigen wereldje. Maar het leed en de ellende, die Corona voor heel veel mensen wereldwijd heeft gebracht, daar sta ik absoluut machteloos en onvoorbereid tegenover.

Het voelt als een versnelling in de vertraging. Omdat ik geen auto bezit en ik het reizen met het openbaar vervoer tegenwoordig nog vermeid, is mijn bewegingsradius enorm gekrompen, wat voelt als een te klein geworden kooi of een te korte lijn. Tegelijkertijd ben ik in staat om online het werk van kunstenaars van all over the world te bekijken, wat in totaal een vrij paradoxale levenssituatie schept.

Ik denk dat een 'verbroedering' in de kunstwereld net zo als andere grote of kleine maatschappelijke veranderingen alleen tot stand kunnen komen als ervoor wordt geknokt. Dat wordt weer duidelijk nu na de moord aan George Floyd.

In de kunstwereld staan helaas de kunstenaars onder aan in de hiërarchie. Ik verwacht geen 'verbroedering' als de kunstenaars niet hiervoor knokken.

Om van een thuiswildernis te genieten ben ik te veel bezig met niet werkende computerapparatuur en juffie spelen.

Werken is de beste afleiding! 'Ohren steif halten" (mooie Duitse uitdrukking) helpt ook soms!

[terug]

Businessman AKA Kevin Gray

Businessman AKA Kevin Gray maakt harde hiphop met smerige geluiden uit de underground-scene van de Bronx, New York. Beïnvloed door Denzel Curry, Duckwrth, Earl Sweatshirt, Missy Elliott, Pusha-T en de Beastie Boys.

Kijk hier het facebookLive concert

Meer info op: bsnssmn.com

[terug]