Monika Dahlberg & André Smits

With Passion For ART, Good ART

De galerie laat werk zien van kunstenaars die met elkaar verbonden zijn in een onwillekeurig netwerk. Iedere deelnemende kunstenaar nodigt de volgende kunstenaar uit en bepaald daarmee de richting en de samenstelling van de tentoonstelling. De reeks is volledig bij 52 kunstwerken.

Het werk wordt opgehangen in de M_M_Art Space in Kattendijke. Foto's, filmpjes, verhalen en live verslagen daarvan worden 'uitgezonden' op Facebook, Instagram en een website.

Al het werk is te koop!
Info: artistintheworld@gmail.com

Hein Verwer

Oh, wat een heerlijkheid. Het is morgen. Weeral morgen. Alweer morgen. En daar gaat ie weer…. Ik zou altijd wel bij het eerste licht op willen staan. In de winter laat, in de zomer vroeg. Ik maak er maar een gemiddelde van zo rond zessen. Afwassen, met mijn handen in dat warme water wakker worden en de orde in de keuken herstellen.

Met of zonder Corona, het blijft heerlijk die ochtend. Het probleem is wel dat ik ook van dat heerlijk geile avondlicht houd. Zoals nu, avond inmiddels. Ik kijk naar buiten. Het Noorden trekt. Dat koepeltje licht daar geeft zoveel energie. Maar ja ik wil ook slapen…….

Bij mij zal het allemaal nog wel niet zijn doorgedrongen. Het is heerlijk rustig zo. Bergen werk vallen weg, dus inkomsten ook. Bergen werk blijven liggen, en moeten nog gedaan worden. Kunnen ook gedaan worden. Mijn werkplaats is groot genoeg om 1,5 meter afstand te houden van…… De rust overheerst toch. Wat gaat er dan veranderen? Ik weet het niet. De meeste openingen vond ik toch al niet meer leuk. Als het moeilijker wordt om geld te verdienen, zal het ook moeilijker worden om kunst te maken. Ik ben ouder en minder flexibel aan het worden. Niet handig bij deze volgende crisis. We zien wel….

Ik voel me niet beperkt. Ik kan overal naar toe rijden (in Nederland), foto's maken, kijken, mensen op afstand zien, kunst maken. Ik heb me nooit al te druk gemaakt over de volgende stappen in het proces, van mijn kunst af zien te komen, en daar zal nu ook wel niet veel in gaan veranderen. Ik kan me niet voorstellen dat Corona de mens tot grotere kunstliefhebbers of wezens met een grotere nieuwsgierigheid naar het onbekende maakt.

Ik hoop, en verwacht, dat er een vaccin komt. Ik zie wel echt bange mensen om me heen. Of misschien zijn ze gewoon voorzichtig. Terecht. Als er een medische oplossing is, verwacht ik dat de mensheid weer nietsontziend door dondert richting toekomst. Ik blijf ook dan weer wel kunst maken.

[terug]

Dick Verdult

(Ik ga even hardcore antwoorden. Niet van dat Tea-for-two werk.) Als je maar éen kracht hebt, is het altijd een volle. Wat Polo Pole is weet ik niet, klinkt goed, daarom, ik zal zéker zo starten.)

Nee. Hoewel, "ik ben ook bij de kommando's geweest "....ik heb ooit toen ik een jaar of 12 was weer eens voor twee maanden in Eindhoven op een tijdelijk adres gewoond (wij waren dan op verlof in Nederland, vanuit Argentinië). Mijn vrienden in Zuid Amerika vierden dáár de zomer en ik zat dan op een etage naar de bruinbesneeuwde rondweg te kijken. Mijn moeder kickte op de winteruitverkoop (dan waren de zwembroeken goedkoper). Opa zei dan: ze hebben nieuwe stoplichten geplaatst, zie je dat ? En de lampen waren van oranje Natrium. Verder was alles klote. En keek je vanuit binnen naar het voorbijgaand en tam verkeer. Iedereen stopte bij rood, ieder gaf braaf minigas bij groen. Van het daarbijhorende zebrapad was niks afgebrokkeld aan schilderwerk. Pure Op-Art. De verwarming was aan, en Toon Hermans met zijn dooie duif deed zn best. Nou, dat voelde als Corona ! Na die periode te hebben overleefd, een periode waarin puntenslijpen net zo belangrijk was als wachten op een elfstedentocht, kan ik binnenzitten, da's niet normaal ! Ze noemen me de Mandela van Brabant.

Da's nou het mooie: die ervaar je niet ! Ik heb in de jaren 90 mn hart en mn ziel gegeven aan het digitaal pretpakket op internet. Ik weet nog dat bv -om het bij kunst en contact te houden- wij de zogenaamde Beaucoup Products ontwikkelden, voor de many much products, en dat (IBW) Oscar Nuevo Electrico (Wim Langenhoff) aankwam met een plan om via internet een losgemaakte printerkop op afstand te bedienen om met de door ons ingetiepte stroomstootjes de partner aan de andere kant van de wereld (of om de hoek) te kunnen stimuleren. Dat was 1994, net na de tweede wereldoorlog.

Nu zie ik het digitale meer als een dikke kabel (oei, slechte verbinding, oh nee, ik heb goeie verbinding, jij ?) waar mn spullen doorheen gejaagd worden, en ik vrij snel van anderen reakties krijg. Maar het is verre van mentaal-tennissen, het is meer "mensen die omstebeurt tegen een squashmuur meppen". Het wordt wel eens dialoog genoemd, maar dat zal dan wel ABN-digitaal zijn. Dialoog, kunst-dialoog, écht fervent met de vuist op tafel debatteren onder vrienden terwijl men elkaar aankijkt, dat ken ik alleen maar bij vodka-vision in Rusland. Voor hen is elke dag de laatste. Het is geen toeval dat de interessantste en vanzelfsprekendste vrienden-debatten die ik heb meegemaakt zowel in Cuba als in Rusland zijn geweest. Het goeie was namelijk dat er in de kleine kamer een danser, een fotograaf, een filmeditor, twee schilders en een dichter zaten. Ik bedoel: vruchtbaar intra-disciplinair hagel schieten op elkaars werk. Dat is wat ik mis. Ik leer meer van andere optieken dan van identieker-ikken. Heb ik aan de vraag beantwoord ?

Als ik met mn rollator de tram in stap, staan zij allemaal voor me op. Volgens mij kan ik het geen probleem noemen. Ik vraag me dit helemaal niet af. Wel mooi dat je dat zo stelt, dat is heel goed, dat dat überhaupt een wens is. Dat is een hoge lat en een luxe van heb ik jou daar. De vraag betrapt me op een onbewaakt terrein (om het in termen van conflikt te houden). Het lijkt me doodeng om vooral dáár naar te streven. Ik ben eerlijk gezegd, en je gooide het zelf op het woord, meer met Afrika bezig, of in mijn geval, met wat er met Buenos Aires gaat gebeuren, en in die lelijke stad Bogota, waar ik zo veel vrienden heb...(tevens hele goeie kunstenaars). Wat mij betreft: kunstenaars staan midden in het leven. Aan mijn linkerkant de loodgieters, aan de rechterkant Henri Kissinger.

Ja, door een speling van het lot was ik verbonden aan het vliegen zoals een verdrinkende zich vastklampt aan de badmeester. Dat gaat absoluut veranderen. Ik denk ook, en dat is een heerlijk vooruitzicht, dat de omgeving, en wat die omgeving biedt, een geweldig nieuw palet oplevert aan materiaal. Dan bedoel ik niet sociale buig-kunst. Maar, waarom zou een mens minder zijn dan een tube Winsor en Newton ? Die mens, dat is bewezen, kan oneindig worden uitgeknepen ! Nu de mensen in de tram voor mij opstaan en voor mij zelfs de rollator inklappen is mij duidelijk: ik moet werken voor de toekomst. Kunstenaars gaan nu écht met de beer vechten, maar dan wél met één van de benen vastgebonden aan een staaf in het zand. Van wegrennen is geen sprake meer. The duel is on.

Ik moet zeggen: ik ben een veteraan in corona-isolement. Boeken, platen en de kermis in je hoofd. In het café zien ze me nooit, op verjaardagen zelden en in de Bijenkorf weten ze mn naam niet eens. Kwa maken ? Van mij mogen ze de bakstenen op elkaar metselen, zoals Edgar Alan Poe het verzon, ik heb genoeg amontilado om te werken, 400m2 opgestapelde en op alfabetische volgorde gesorteerde waanzin. Ik ging en ga zelden naar openingen en lezingen. Een reeks openingen afgaan en gezien worden en in elkaars gezicht hoesten, is écht iets grootstedelijks. In Eindhoven gaat niemand naar een opening. Ja, 17, 17 mensen wel. In Bogotá gaan mensen wel naar een opening, maar dan ook maar naar één. In Buenos Aires ben ik in ál die jaren maar naar ééntje geweest, en die was écht tegek ! Dat was in een hoge high-end-snob galerie, in de duurste straat, waar grootgrondbezitters namaak impressionisten komen kopen, en ik was er met een legendarische cultmuzikant van de Reynols. Hij zei, Dick, kom op, we gaan een foto laten maken dat we met de gemeenste en rijkste bitch van Argentinië staan. En we deden het, en niet alleen dat, hij pakte ook nog het schoothondje van die vrouw af en hield het zelf in zn hand. Dat laatste detail, dat was de gloed in de ogen van het meisje met de parel.

Ik kom er op terug: denk aan Mandela, bijt op je tanden, en als die op zijn, dan op die van een ander!

[terug]

Rowan van As

Rowan van As speelt op zijn mosselpiano Zondag 28 juni 14:00-15:00u

Als een troubadour speel hij liedjes op zijn Mosselpiano. Hij komt uit Zeeland en daar komen de mosselen vandaan. De vorm van de mossel blijft hem fascineren en hij moest en zou het sculptureren. Hij kwam op het idee voor een mossel-piano tijdens een reis naar Istanbul, waar letterlijk op bijna elke hoek van de straat 'mosselventers', dag en nacht gevulde mosselen staan te verkopen vanuit een klein verrijdbaar kraampje. Vervolgens maakte hij de mosselpiano tijdens zijn master opleiding in Antwerpen (waar mosselen immens populair zijn om op het terras te eten, en schreef het nummer 'Antwerp city your so pritty').

[terug]